روایت‌های زنان از اجبار به برهنگی کامل در زندان‌ها: احساس حقارت و خجالت می‌کردیم
پس از انتشار روایت مژگان کشاورز، کنشگر حقوق زنان، از اجبار مأموران
زندان مبنی بر «برهنگی کامل» پس از بازداشت شمار دیگری از فعالان سیاسی و
مدنی نیز از تجربه‌های مشابهی پس از بازداشت سخن گفته‌اند.
حساب کاربری «Me_too_movement_iran» شامگاه شنبه هفتم خرداد در یک رشته
توئیت روایت خانم کشاورز از دوران بازداشتش در سال ۱۳۹۸ را منتشر کرده است.
روایت مژگان کشاورز، کنشگر حقوق زنان: «گفتند باید لخت بشی تا از تمام بدنت عکس بگیریم که اگر از اینجا خارج شدی نگی من را شکنجه کردند خجالت میکشیدم. دستانم را در جلوی اندام خصوصی‌ام می‌گذاشتم، مامور فریاد می‌زد: رو به من بایست و دستات رو بردار. حالا بشین و پاشو کن با پاهای باز!»
این کنشگر حقوق زنان، گفته بود که مأموران حکومتی در زندان در دوران بازداشت او را مجبور کرده‌اند برای گرفتن عکس، کاملا برهنه شود و مأموران برای اطمینان از این که « موبایل کوچک در واژن» پنهان نکرده باشد مجبورش کرده‌اند که با «پای باز»، «بشین پاشو» کند.
پس از انتشار این روایت، زینب زمان، دیگر فعال مدنی که چندی پیش بازداشت شده بود، ضمن بیان روایت مشابهی گفته است که پس از دستگیری، یک بار در ساختمان بازداشتگاه و بار دیگر در دادسرا، مأموران او را مجبور کرده‌اند که کاملا لخت شود.
او در ادامه گفته است: «مزخرف‌ترین، بی‌منطق‌ترین و احمقانه‌ترین دلیل برای عادی‌سازی رنج دیگران، اینه که بگی همه جا همینه! هرجا رنجی به انسانی تحمیل می‌شه، غلطه، غیر انسانیه، کثافته، جنایته.»
زمان
بازداشتم دو بار کاملا برهنه ام کردند، یکبار همون روز اول، وقتی با چشم
بند وارد ساختمون بازداشتگاه شدم، قبل از اینکه وارد سلول بشم، جلوی در
دستشویی مامور زن چشم بند رو باز کرد و گفت برو داخل دستشویی! رفتم داخل،
گفت سالن رو در بیار، مانتوت رو هم، شلوار و کفش و جورابت رو هم/۱
روایت
مژگان کشاورز، کنشگر حقوق زنان:
«گفتند باید لخت بشی تا از تمام بدنت عکس بگیریم که اگر از اینجا خارج شدی
نگی من را شکنجه کردند
خجالت میکشیدم. دستانم را در جلوی اندام خصوصی‌ام می‌گذاشتم، مامور فریاد
می‌زد: رو به من بایست و دستات رو بردار. حالا بشین و پاشو کن با پاهای
باز!»
نسیبه شمسایی، فعال برابری جنسیتی نیز ضمن روایت تجربه‌های مشابهی از آنها با عنوان «تحقیر» و «شکنجه روانی» نام برده و گفته است که مأموران حتی یک بار او را در حالی که «پریود» بوده مجبور به برهنگی کامل و بشین پاشو کرده‌اند.
۱/با من سه بار این کار رو کردن ،وقتی منو بردن اوین ،انفرادی دو الف سپاه تو سلول دو در یک و نیم با دوربین که بالا سرم بود معلوم نیست چه کسانی ناظر بودن،خانم نگهبان گفت تمام لباسهاتو درار و همینطور لباس زیر و من همچنان با شرم شرتم تنم بود و گفت اونم درار و و‌ایستاده بود روبروم
Tweet übersetzen
Tweet zitieren
روایت مژگان کشاورز، کنشگر حقوق زنان:
«گفتند باید لخت بشی تا از تمام بدنت عکس بگیریم که اگر از اینجا خارج شدی نگی من را شکنجه کردند
خجالت میکشیدم. دستانم را در جلوی اندام خصوصی‌ام می‌گذاشتم، مامور فریاد می‌زد: رو به من بایست و دستات رو بردار. حالا بشین و پاشو کن با پاهای باز!»
بیشتر فعالان مدنی و سیاسی زندانی تجربه‌های این چنینی را در زمان حبس در
زندان قرچک بیان کرده‌اند، اما نعیمه دوستدار، روزنامه‌نگار و کنشگر حقوق
زنان نیز که پیش از خروج از ایران تجربه بازداشت داشته، در توئیتی گفته است
که این رفتارها «با هر زنی که به اوین برود یا هر زندان دیگری» صورت
می‌گیرد.
او در ادامه گفته است: «مرا دخترکی بازرسی کرد که ده‌ها النگوی طلا در دست داشت و تازه عروس بود.»
هر زنی به اوین برود یا هر زندان دیگری، باید این کار را بکند.
دلایلی که می‌آورند:
۱-چیزی جا ساز نکرده باشی.
۲-نشانه‌ای در بدنت نباشد که بعدا بتوانی بگویی شکنجه شده‌ام.
مرا دخترکی بازرسی کرد که ده‌ها النگوی طلا در دست داشت و تازه عروس بود.
Tweet übersetzen
Tweet zitieren
روایت مژگان کشاورز، کنشگر حقوق زنان:
«گفتند باید لخت بشی تا از تمام بدنت عکس بگیریم که اگر از اینجا خارج شدی نگی من را شکنجه کردند
خجالت میکشیدم. دستانم را در جلوی اندام خصوصی‌ام می‌گذاشتم، مامور فریاد می‌زد: رو به من بایست و دستات رو بردار. حالا بشین و پاشو کن با پاهای باز!»
شاپرک شجری‌زاده، دیگر فعال مدنی زندانی نیز ضمن روایت تجربه‌های مشابه آن
را «وحشتناک» توصیف کرده و گفته است: «حتی قادر نیستم میزان ناراحتی و حس
حقارتی که داشتم را توضیح بدم.»
منم این تجربه وحشتناک رو داشتم
بدنم رو جمع کردم
سعی می کردم اندام جنسی وسینه هام رو بپوشونم، مامور با لحن تندی گفت دستت رو بردار و حالا بشین و پاشو
بهش گفتم نمی تونم
باز تشر زد
یاد روایات زنان سفرجت افتادم
وقتی داد می زدن ما زندانی سیاسی هستیم، حق ندارید این کار رو با ما کنید
خانم افشار در ادامه گفته است: «هر دوری که برای عکس میزدم در درونم فرو میریختم و از تجاوز به روح و روانم عذاب میکشیدم.»
او در ادامه افزوده است که به دلیل «خجالت» این تجربه را تاکنون با هیچ کس در میان نگذاشته است، اما «تا مدتها توهم اینکه عکسهای من رو نبرن خونه نگاه کنند و یا هزار فکر دیگه داشت مریضم میکرد.»
این یک اعتراف سخت از زندگی کاری و اجتماعی خودمه!
دقیق نمیدونم چه روزی بود ولی یادمه اوایل شروع کارم بود و همون موقع هم, همیشه جزء اولین نفر تو صنف بازیگرا, گوش من رو از نهادهای مختلف نهی از منکر و امنیتی و .. میپیچوندن!
یادم میاد یک ویدیویی در آن زمان که خیلی هم مثل امروز امکان انتشار بصورت گسترده‌ای نداشت به دست پلیس و نهادها رسیده بود که در اون ویدیو دختری "بدون لباس" با شوخی و خنده و یک پسر پشت دوربین به شکلی اکت میکردن که اون دختر منم و چندین بار تکرار کرد "مهناز افشار" برگرد و...
منو بابت اون خواستن و توبیخ شروع شد.
من کلا آدم بسیار عجیب و سختی برای "فریاد نزدن" اتفاقات حقیقی و بی عدالتی در زندگی کاریم بودم و تقریبا هستم ولی اینبار میخوام بگم.
با تکذیب و اصرار زیاد, که این خانم من نیستم, تجسس شروع شد و فرستادنم اداره آگاهی برای تطبیق بدن اون زن با من.
بخاطر دارم با برادرم رفته بودیم و دم در موبایل من رو تحویل دادیم. من رو بردن بخش ماموران زن و چندتا مسیر پیچ در پیچ رفتیم و بعد از پر کردن کاغذها رفتیم به یک اتاق. با یک خانم تنها شد.
گفت: لخت شو!!
این اعتراف رو نه آدمهای شخصی زندگیم و نه همکار و نه هیچ کسی از نزدیکانم نمیدونه و امروز عین یک غده سرطانی و با طپش قلب بالا دارم مینویسمش و تصاویر بدن خودم و ترسم هام و نگاه حریص مامور و .... جلو چشمام رژه میره.
اول مقاومت کردم و سنم کمتر بود و عاشق کارم هم بودم و نمیخواستم ممنوع الکار بشم.
گفتم چرا لخت کامل, دست راست من بخیه داره همینو باهاش تطبیق بدید اونوقت میفهمید من نیستم. از من اصرار و از آنها انکار.
در نهایت عکسها گرفته شد و هر دوری که برای عکس میزدم در درونم فرو میریختم و از تجاوز به روح و روانم عذاب میکشیدم, و این بار تلخ را تا امروز تنهایی با خودم کشیدم.
خجالت میکشیدم به کسی بگم, چون اکثرا منو آدم "قلدر و نترسی" میشناختن و حس اینکه چی برم بگم داشتم. و تا مدتها توهم اینکه عکسهای من رو نبرن خونه نگاه کنند و یا هزار فکر دیگه داشت مریضم میکرد, که تصمیم گرفتم تلاش کنم اونروز رو حتی سخت فراموش کنم.
نه اینکه لخت بودن اون زن و یا لخت شدن رو بخوام قضاوت کنم بلکه از مسیر تحقیر آمیز برای اثبات آنچه وجود نداشت و حتی اثبات خودم زجر کشیدم و تا امروز در تاریک خونه ذهنم اون عقبها با خودم حملش کردم.
امروز داشتم یک روایت تازه میخوندم و یاد خودم افتادم و از ته قعر جهنم ذهنم کشیدمش بیرون که گهگاه دیگه در تاریکی عذابم نده.
اینو گفتم بگم شاید به مسیر بعضی از جریان حق خواهی و تجاوزها , نقد داشتم اما قطعا اول به عنوان یک انسان و بعد یک زن, وقتی خودم هم تجربه‌اش کردم و درد سخت و غریبی هم برام داشته قطعا نمیتونم نسبت بهش بی تفاوت باشم.
در نهایت میخوام بگم, خیلیها در سلول‌ها و گوشه‌های خلوت و در مسیر اعتراف و حتی برای اثبات خودشون به روح و روان و حتی جسمشون تجاوز شده ولی یا صدای بلندی ندارند یا ترسهاشون بهشون اجازه نمیده فریادش بزنن. فرصت هر اعترافی را از هم نگیریم و بستر سالم برای شنیدن محیا کنیم تا این غده‌ها بیرون بزنه و آدمها رها بشن و حتی جلوی این کارها گرفته بشه و حقیقت لابلای دروغ‌ها گم نشه.
الان ازش رها شدم!
شماری از زندانیان سیاسی و مدنی بارها درباره رفتارهای غیرانسانی و غیرقانونی با زندانیان در ایران اطلاع‌رسانی کرده و خواستار رسیدگی نهادها و سازمان‌های بین‌المللی به وضعیت زندان‌ها در ایران شده‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر