برای رهبران ایران، توافق اتمی با غرب به معنی حفظ نفوذ ژئوپلتیک و اقتدار ایران است، در حالیکه برای مردم عادی ایران توافق اتمی معنی به جز پول، غذا و کار ندارد.

سالها تحریم سخت اقتصادی برای مقابله با برنامه اتمی ایران و جلوگیری از ابعاد نظامی آن باعث شده تا صدها کارخانه در ایران بسته شوند و مردم نیمی از قدرت خرید خود را از دست بدهند.

به همین دلیل است که تیم مذاکره کننده اتمی تمام تلاش خود را می کند تا در موعد خود خوانده 7 ژوئن به یک توافق اتمی برسد.

محمد صیرف زاده، 47 ساله از شهر ساری در شمال ایران به خبرگزاری رویترز می گوید: "کارخانه ای که 15 سال در آن کار می کردم، ماه گذشته و بعد از آنکه 3 ماه حقوق ما را نداد، بسته شد."

"من یک کارگر ساده هستم. من از اتم و سیاست چیزی سرم نمی شود. اگر توافق اتمی به من کار و به بچه هایم غذا بدهد، باید امضا شود."

در طول سه دهه محدودیتهای تجاری آمریکا علیه ایران، مردم این کشور عادت کرده اند که تهیه بعضی از کالاها، از اجناس لوکس گرفته تا قطعه هواپیما، امکان پذیر نباشد.

اما از سال 2012 که آمریکا و اتحادیه اروپا جلوی فروش نفت و نقل و انتقال بانکی ایران را گرفتند، فشار آن بر 76 میلیون نفر جمعیت ایران بسیار شدید شد.

از سال 2010، باحذف یارانه ها و کاهش درآمدهای دولت، هزینه برق، آب و گاز برای مردم عادی بیش از سه برابر شده است. رسانه ها می گویند که فقط در استان تهران صدها کارخانه تعطیل شده اند.

تولید اقتصادی نصف شده است

بر اساس برآورد صندوق بین المللی پول، سرانه تولید ناخالص داخلی ایران در سال 2013 معادل 6500 دلار بود، در حالیکه این رقم در سال قبل از آن به 12 هزار دلار می رسید.

برای بسیاری در ایران برنامه اتمی نشانه غرور ملی است و تحریمهای اقتصادی را علامت دشمنی غرب علیه این کشور می دانند.

یک دانشجوی اراکی به رویترز می گوید: "من به آمریکا و دولتهای غربی اعتمادی ندارم. من حاضرم جانم را برای دفاع از حقوق هسته ایم فدا کنم."

اما بنظر می رسد که روی کار آمدن حسن روحانی در سال 2013، که وعده پایان دادن به انزوای سیاسی و بازسازی اقتصاد ایران داده بود، باعث راحتتر شدن اوضاع به ویژه بعد از توافق موقت نوامبر 2013 شده باشد.

روحانی پشتیبانی محتاطانه آیت الله خامنه ای را دارد، زیرا رهبر ایران شاهد افزایش مشکلات اقتصادی ایران است، در حالیکه اعتمادی به ایالات متحده آمریکا ندارد.

علی خیرخواه، 48 ساله، بعد از بسته شدن کارخانه ای که در آن کار می کرد، سه ماه است به شغل نظافتچی خانه ها رو آورده است. او از عهده خرج زندگی به ویژه در فصل تابستان که از میزان کار کاسته می شود، برنمی آید و زن و بچه اش را به روستا در شمال ایران فرستاده است.

او می گوید: "چند هفته است که زن و بچه ام را ندیده ام. زندگی سخت شده و من امیدوارم همانطور که روحانی وعده داده و من به او رای داده ام، اوضاع بهتر شود."

محدودیت های تجاری

ایران هرگز برای خرید غذا و مایحتاج عمومی با تحریم روبرو نبوده است. اما در دو سال گذشته بخاطر عدم پرداختهای بانکی و بیمه دریایی امکان خریدهای خارجی محدود شده است.

مینا وکیلی یک معلم در شهر بندر عباس در جنوب ایران است. او می گوید: "من دو بچه دارم، و من و شوهرم فقط می توانیم نیازهای اولیه آنها را تامین کنیم. قیمتها هرروز بالا می رود."

"من امیدوارم که توافق اتمی امضا شود. من به مسائل سیاسی علاقه ای ندارم. من فقط می خواهم که زندگی و اقتصاد بهتر شود."

در ورای این شکایتها، این تصور وجود دارد که اوضاع خیلی سریع می تواند بهبود یابد. بسیاری از بازاریان در انتظار امضای توافق نامه دست به خرید نمی زنند، زیرا گمان می کنند بمحض امضای توافقنامه قیمتها کاهش خواهد یافت. حتی صرافان نیز از خرید و فروش ارز خودداری می کنند به این امید که دلار آمریکا ارزان شود.

اما به گزارش رویترز، در ایران بیش از همه جوانان به نتایج موفقیت آمیز کنفرانس وین چشم دوخته اند. ناصر دادپرور، دانشجوی دانشگاه، می گوید: "من نمی خواهم این توافق شکست بخورد. من یک جوان هستم و مایلم با بقیه جهان پیوند داشته باشم."