نازنین زاغری به اعتصاب غذای خود پایان داد

به گفته ریچارد رتکلیف، همسرش نازنین زاغری که به اتهام "همکاری با سازمان‌های اطلاعاتی غرب" در اوین به سر می‌برد به اعتصاب غذایش پایان داد. نرگس محمدی، فعال حقوق بشر در بند، نامه‌ای در حمایت از زاغری و همسرش نوشته است.

ریچارد رتکلیف در کنار تصویری از همسرش زانین زاغری

نازنین زاغری – رتکلیف، شهروند بریتانیایی - ایرانی که در زندان اوین تهران زندانی است، به اعتصاب غذایش پایان داده است. این خبر را همسر او، ریچارد رتکلیف، شنبه ۸ تیر (۲۹ ژوئن) در مصاحبه با فرستنده بی‌بی‌سی اعلام کرد.
به نوشته بی‌بی‌سی انگلیسی به نقل از رتکلیف، همسر او زیر "فشار بسیار زیاد" از سوی سپاه پاسداران بوده تا اعتصابش را بشکند.
نازنین زاغری که در بریتانیا به عنوان مدیر پروژه برای بنیاد تامسون رویترز کار می‌کرد، اعتصاب غذایش را از ۲۵ خرداد (۱۵ ژوئن) در اعتراض به "بازداشت ناعادلانه" خود آغاز کرده بود.
زاغری در آوریل ۲۰۱۶ در فرودگاه امام خمینی تهران بازداشت شد. او همراه با دخترش به ایران سفر کرده بود تا با خانواده‌اش دیدار کند و قصد داشت به محل زندگی‌اش در بریتانیا بازگردد.
او در ایران به اتهام "همکاری با سازمان‌های اطلاعاتی غربی" به پنج سال زندان محکوم شد.
نازنین زاغری، خانواده او، دولت بریتانیا و بنیاد تامسون رویترز که مؤسسه‌ای خیریه و مستقل از تامسون رویترز و خبرگزاری رویترز است، اتهامات مطرح شده را بی‌اساس خوانده و رد کرده‌اند.
ریچار رتکلیف به رادیو بی‌بی‌سی گفت که با همسرش، نازنین زاغری، روز شنبه صحبت کرده و اطلاع یافته که او به اعتصاب غذایش پایان می‌دهد.
رتکلیف گفت: «نازنین تصمیم گرفته اعتصاب غذایش را پایان دهد و در حقیقت امروز صبح کمی صبحانه خورده است.»
رتکلیف که همزمان با همسرش، برای حمایت از او و در اعتراض به حبس او در برابر سفارت ایران در لندن دست به اعتصاب غذا و تحصن زده بود گفت که به اعتصاب غذایش خاتمه خواهد داد. او افزود معتقد است که اعتراضی که در روزهای اخیر در لندن صورت گرفت کمک کرد تا وضعیت همسرش بیشتر به اطلاع عموم برسد.
همسر نازنین زاغری همچنین گفت: «موضوع وضعیت ما در ایران بیش از گذشته مطرح شده و این آگاهی وجود دارد که واقعا باید راه حلی برای آن پیدا کرد.»
حرکت اعتراضی ریچارد رتکلیف در برابر سفارت ایران در روزهای اخیر بازتاب گسترده‌ای هم در مطبوعات بین‌المللی هم در شبکه‌های مجازی و رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از ایران یافت.
صادق خان، شهردار لندن، جرمی کوربین، رهبر حزب کارگر بریتانیا و چنددین تن دیگر از سیاستمداران بریتانیایی در حمایت از حرکت اعتراضی رتکلیف به مقابل سفارت ایران در لندن آمدند و با او به گفت‌وگو پرداختند.
رتکلیف درباره دستاورد اعتصاب غذا و حرکت اعتراضی‌اش به بی‌بی‌سی گفت که بیش از ۱۰۰ نماینده پارلمان برتیانیا به دیدار او در برابر سفارت آمدند تا با او و همسرش ابراز همبستگی کنند. همچنین رسانه‌ها و افکار عمومی جهان توجه بیشتری به این موضوع کردند.
با آغاز اعتصاب غذای ریچارد رتکلیف سفارت ایران ورقه‌هایی فلزی در برابر سفارت قرار داد که اما به زودی مردم با نوشتن یادداشت‌های همبستگی سطح آن را پوشاندند.

نرگس محمدی و فرزندانش

نامه نرگس محمدی به همسر نازنین زاغری
نامه همدردی و همبستگی نرگس محمدی، نایب رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر ایران، با نازنین زاغری و همسرش از درون زندان اوین نیز جمعه ۷ تیر در رسانه‌های اینترنتی از جمله وبسایت کمپین حقوق بشر ایران منتشر شد.
در این نامه که خطاب به ریچارد رتکلیف است، نرگس محمدی از نازنین زاغری و همسرش و اعتصاب غذای آنها حمایت کرده است. او در این نامه بیش از هر چیز به جنبه مادر بودن نازنین زاغری و دوری از فرزندش پرداخته است. می‌نویسد: «اعتصاب نازنین، تظلم‌خواهی یک مادر در هراس از دست دادن فرزند و اعتراض شما، شرف و غیرت انسانی است و از آن حمایت می‌کنم.»
او برای ریچارد رتکلیف از چگونگی آشنایی‌اش با نازنین زاغری در زندان می‌گوید: «روز ۹۵/۱۰/۵ برای تحویل گرفتن زندانی به دفتر بند فراخوانده شدم . زنی جوان و تکیده را دیدم که روی صندلی نشسته بود، ‌زندانبان معرفیش کرد: نازنین زاغری. بوسیدمش و به آغوش کشیدم و خوش‌آمد گفتم. گفت از کجا مرا می‌شناسی؟ گفتم شما مادر کودک ۲۲ماهه‌ای هستی که پیشتر خبرت را شنیده بودم و از صمیم قلب برای صبر و تحملت در فراق فرزند خردسال دعا کرده‌‌ام.»
نایب رئيس کانون مدافعان حقوق بشر می‌گوید آنچه او و نازنین زاغری را بیش از هر چیز به هم پیوند می‌داده مادر بودنشان و جدا شدن از فرزند بوده است: «ما متولد یک کشور بودیم و هم اکنون هم سلولی اما به عنوان یک مادر از نظر عاطفی او را درک می‌کنم. به واقع علاوه برهم‌وطن و همبندی بودن با نازنین، آنچه حلقه وصل قلب من با نازنین شد، مادر بودن او بود. نازنین روزهای اول در تخت دوم اتاق دو مجاور تخت من بود. شب‌ها تا صبح می‌نشست و نمی‌خوابید و رنج عمیق او قابل وصف نبود. اشک‌های نازنین وقتی نام گیسو را بر زبان می‌راند، هرگز از خاطرم نخواهد رفت.»
نرگس محمدی سپس به رنجی اشاره می‌کند که خود چهار سال است به دلیل جدایی از فرزندان دوقلویش متحمل شده است. او از مریم اکبری منفرد (فعال حقوق بشر، زندانی سیاسی از سال ۱۳۸۸) نام می‌برد و نیز از دو مادر دیگر به نام‌های آزیتا رفیعیان و فاطمه موسی‌نا که سال‌ها دور از فرزندانشان در زندان بوده‌اند.
نرگس محمدی همچنین رفتار حکومت با  مادران و زنان را تاسف‌بار خوانده است: «مایه تاسف است که حکومت کشور من با زنان و مادران به روش ۴۰ سال پیش رفتار می‌کند. در این سرزمین، ما علیه استبداد ایستاده‌ایم، در تلاش برای آزادی، زندگی، و حتی برای با همسران و فرزندانمان ماندن مقاومت کردیم.»
نرگس محمدی از اردیبهشت ۱۳۹۴در زندان به سر می‌برد و به ۱۶ سال حبس محکوم شده است. شش سال از این حکم به دلیل"تبلیغ علیه نظام" و ۱۰ سال بقیه به دلیل فعالیت در کمپین گام به گام تا لغو مجازات اعدام (لگام) صادر شده است. فرزندان دوقلوی نرگس محمدی پس از زندانی شدن او،  به فرانسه رفته و نزد پدرشان زندگی می‌کنند. تقی رحمانی، فعال ملی-مذهبی که ۱۴ سال از عمرش در زندان‌های جمهوری اسلامی سپری شده، در بهمن ۱۳۹۰ ایران را ترک کرد. او پیش‌تر گفته که حکومت ایران پروژه معلول سازی همسرش را دنبال می‌کند.
نرگس محمدی و نازنین زاغری که هر دو در زندان دچار بیماری‌های گوناگون شده‌اند در دی ماه سال گذشته در اعتراض به عدم رسیدگی پزشکی و دسترسی به پزشکان معالج و داروهایشان دست به اعتصاب غذا زده بودند و در اسفند ماه همان سال در نامه‌ای مشترک به دادستان تهران درخواست خدمات درمانی کرده بودند.