خودکشی پس از اخراج؛ یک کارگر پتروشیمی چوار در ایلام به زندگی خود پایان داد
سازمان حقوق بشری هه‌نگاو روز پنجشنبه پنجم مرداد، خبر داد که حیدر محسنی، یکی از کارگران پتروشیمی چوار در استان ایلام، پس از اخراج توسط حراست این شرکت، خودکشی کرده و به زندگی خود پایان داده است.
این سازمان، زمان خودکشی حیدر محسنی را شامگاه چهارشنبه چهار مرداد اعلام کرد و به نقل از «منابع مطلع» نوشت: او که متاهل و پدر دو فرزند بود، از طریق حلق‌آویز کردن به زندگی خود پایان داد.
بر اساس این گزارش، پیش از این نیز خودکشی کارکنان صنایع پتروشیمی ایلام چشمگیر بوده و در روزهای ١٦ و ١٧ مرداد سال گذشته، علی‌محمد کریمی و محمد منصوری، دو کارگر جوان این شرکت به دلیل اخراج از کار، «به دلیل مشکلات خانوادگی و اقتصادی» خودکشی کرده و به زندگی خود پایان داده بودند.
پیش از آن، خودکشی دو کارگر نانوایی به نام‌های «سیروس» و «کریم»، ۲۰ ساله، ساکن یک روستا در شهرستان ممسنی در شبکه های احتماعی خبرساز شده بود.
آنها در ۲۲ اردیبهشت سال ۱۴۰۱، پس از اخراج از نانوایی، پیش از اقدام به خودکشی فیلمی ضبط کرده و در آن وداع گفته بودند.
در ارتباط با خودکشی کارگران، خبرگزاری ایلنا در مرداد همان سال، با اشاره به افزایش شمار خودکشی کارگران نوشت که «بحران معیشت، از همه سو، امنیت جان کارگران را احاطه کرده و مدام تهدید می‌کند.»
روزنامه اعتماد هم بر اساس بررسی‌هایی که انجام داده بود، روز ۱۵ دی سال گذشته نوشت که «از ابتدای سال ۱۴۰۱ تا روز هشتم دی همان سال و طی ۲۸۳ روز، ۲۳ کارگر ساکن یا شاغل در استان‌های خوزستان، کرمان، فارس، سمنان، خراسان رضوی، ایلام، گیلان، کرمانشاه، قزوین، کهگیلویهوبویراحمد، آذربایجان غربی و گلستان، به دلیل فقر، معوقات و طلب‌های مزدی یا تعدیل و اخراج از محل کار، خودکشی کرده‌اند.»
به نوشته این روزنامه، «صرف‌نظر از تاریخ تقویمی ثبت خودکشی‌ها، به‌طور میانگین، هر ۱۲ روز یک کارگر برای پایان دادن به زندگی خود اقدام» کرده بود.
به گزارش اعتماد، «استان ایلام با ۵ مورد خودکشی کارگران در صدر جدول بوده، استان کهگیلویهوبویراحمد با ۳مورد، استان خوزستان با ۳ مورد، استان کرمانشاه با ۳ مورد، استان فارس با ۲ مورد و استان‌های آذربایجان غربی، قزوین، گیلان، گلستان، کرمان ، خراسان رضوی و سمنان هر کدام با یک مورد، در ردیف‌های بعد» بوده‌اند.
به استناد بررسی‌های این روزنامه، «تمام متوفیان، مرد و کارگر پیمانکاری یا روزمزد و با قراردادهای موقت و امنیت شغلی ناپایدار بوده‌اند» و دلایل اقدام به خودکشی‌ها، به ترتیب، «اخراج از محل کار، ممنوع‌الورود شدن به محل کار، تنبیه و توبیخ انضباطی با تهدید به اخراج، فقر، بیکاری، مشکلات معیشتی ناشی از معوقات مزدی و پس از درگیری با کارفرما» بوده‌اند.
اعتماد از جمله به برخی از خودکشی‌ها اشاره کرد و نوشت که «خسرو، جانباز جنگ و بازنشسته و ساکن «سنقر» بود. او ۱۱ مرداد ۱۴۰۱، در اعتراض به شنیده نشدن فریادهای مکررش بابت مشکلات شدید معیشتی ، خودش را به آتش کشید.»
همچنین در اوایل دی‌ماه همان سال، «محمد؛ کارگر ۳۸ ساله ساکن خلیل‌آباد، اول، دو فرزندش را کشت و سپس، خودش را حلق‌آویز کرد.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر