روایت جدید یک زن زندانی از وضعیت اوین بعد از حمله موشکی: می‌خواستند ما را دفن کنند
مطهره گونه‌ای زندانی سیاسی و فعال پیشین دانشجویی می‌گوید حکومت
جمهوری اسلامی می‌خواست گروهی از زندانیان زن در اوین در زمان حمله اسرائیل
به این زندان، در زیر آوار جنگ دفن شوند.
او در چند استوری در اینستاگرام خود گفته به همراه ۱۴ زن دیگر، در بند زنان ۲۰۹ اوین بوده که زیر نظر وزارت اطلاعات است.
او
نوشت: موقع انفجارها در سلول‌ها را شکستیم، در حالی که پاسدارها دستور
داشتند در انفرادی‌ها و سلول‌ها را باز نکنند. ما را به قرنطینه قرچک منتقل
کردند و دو روز بعد، به خانه امن وزارت اطلاعات در ناکجاآباد فرستادند.
این فعال دانشجویی سابق گفته این افراد همراه او در بازداشت‌گاه ۲۰۹ بودند: دنیا حسینی، ارغوان فلاحی، پرستو هاشمی (مبتلا به سرطان)، دنیا کمالی، رها ناظر، مینا (سالمند و نیازمند رسیدگی فوری)، لیدا (زندانی یهودی)، شیده، شیدا و نوشین (هر سه بهایی)، سیسیل، زینب (زندانی عراقی-ترکیه)، رودابه (زهرا) و تکتم
پیشتر برخی زندانیان سیاسی روایت‌های دیگری از حمله به زندان اوین منتشر کرده بودند.
ابوالفضل قدیانی و مهدی محمودیان، دو زندانی سیاسی، با شرح آن چه هنگام حمله اسرائیل به زندان اوین رخ داد، اعلام کردند که مقامات جمهوری اسلامی از زندانیان به عنوان «سپر انسانی» استفاده کردند.
به تأکید این دو فعال سیاسی، مأموران زندان پس از حمله با وجود کشته و زخمی شدن برخی، با تشکیل «تونل وحشت» و با «تهدید به شلیک» تنها ۱۰ دقیقه به زندانیان فرصت دادند که برای انتقال اجباری به محلی دیگر آماده شوند.
در بیانیه ابوالفضل قدیانی و مهدی محمودیان که روز پنجشنبه ۱۲ تیر منتشر شده، با اشاره به پنهان شدن علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، در پناهگاه امن، تأکید شده، «کسی که به جای صلح بر طبل جنگ می‌کوبید و خود را ولی امر مسلمین می‌دانست، در پناهگاه امن پنهان شده بود»، در حالی که «ما با دستان بسته، قربانی سیاست‌هایی شدیم که سال‌ها نسبت به آن هشدار داده بودیم.»
به گفته این دو زندانی سیاسی، با وجود احتمال حمله مجدد، نیروهای اطلاعاتی جمهوری اسلامی «با رفتار سرکوبگرانه خود، سر اسلحه‌ها را به سمت سینه و پیشانی زندانیانی که در حال امدادرسانی بودند گرفتند» و در حالی که «زندانیان بند چهار به داخل بند هدایت» شدند، «درها قفل شد.» آنها همچنین گفتند آب در بند قطع شد، برق برخی قسمت‌ها نیز قطع بود» و «استرس و نگرانی» در حدی بود که برخی از زندانیان آرزو می‌کردند کاش در حمله نظامی اسرائیل کشته می‌شدند، اما به «دست سرکوبگران داخلی» نمی‌افتادند.
همچنین، در پی حمله هوایی ارتش اسرائیل به زندان اوین در دوم تیرماه ۱۴۰۴، جمعی از زندانیان سیاسی با صدور بیانیه‌ای، نسبت به بی‌توجهی مسئولان به هشدارهای امنیتی پیش از حمله، و همچنین رفتارهای غیرانسانی در روند انتقال و نگهداری زندانیان، اعتراض کرده‌اند.
به روایت نویسندگان بیانیه، پس از حمله، تصمیم بر انتقال اجباری زندانیان گرفته شد؛ انتقالی که نه‌تنها با هماهنگی قانونی همراه نبود، بلکه به شکلی همراه با خشونت و تهدید انجام گرفت. در این بیانیه آمده است: «بدون اعلام قبلی و به زور اسلحه و ارعاب، زندانیان را به سان اسرای جنگی، از زندان اوین به زندان تهران بزرگ منتقل کردند.»
روایت زندانیان از این جابه‌جایی، تصویری از انتقالی همراه با بی‌احترامی، فشار روانی و خطرات جانی ارائه می‌دهد. به گفته آنان، «ما زندانیان را با دستبند و پابند، دو به دو به هم غل و زنجیر کردند و هر زندانی چند کیسه و ساک از بقایای وسایل ضروری خود را به دوش می‌کشید.» شرایط انتقال چنان توصیف شده که «شلیک پدافند، تاریکی شب را می‌شکافت و روی زمین، نیروهای ویژه مسلسل به دست ما را محاصره کرده بودند.»
اسرائیل در آخرین روزهای جنگ ۱۲ روزه با جمهوری اسلامی، صدا و سیما و زندان اوین را هدف قرار داد. به گفته مقامات اسرائیل این حملات برای مقابله با نماد پروپاگاندای رژیم ایران و نقض حقوق بشر صورت گرفت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر