نوروز بر شما خجسته وفرخنده باد

Persan/EM

سالی سپری شد. سالی دیگر تازه آغاز راه کرده است. سالی که رفت کوله بار خود را به سالی که آمده است سپرد. کوله باری که مرده‌ریگِ زمانِ همواره در گذر است.

مردمانی که در فلات کهن ایران می زیستند، نیاکانِ زادگان امروزِ سرزمین‌های گوناگون این خطۀ پهناور، با نفس طبیعت، دم فرو می‌بردند و برمی‌آوردند. نوروز را از آنرو گرامی می‌داشتند که نشانِ بیداری طبیعت پس از خواب زمستانی بود. آنان با بهار می کاشتند، تابستان را به آبیاری و بارداری سپری می‌کردند، با پائیز بار برمی‌گرفتند و می‌اندوختند و زمستان، همانند طبیعت، برای نو کردن نیرو، آرام می‌گرفتند. بهار تازه همواره زمانِ برپا خاستنِ نیروی نو شدۀ پنهانی بود که همه جا جوانه می‌زد و سر بر می‌آورد.

در زمانۀ ما نیز زندگی انسان اینچنین است. هنگامی وقت کاشتن و بارور ساختن است، دوره‌ای زمانِ پرداختن وامیّد داشتن است، فصلی موقعِ چیدن و حاصل برداشتن است و زمانی نیزهنگامِ بهره گرفتن و آرمیدن است.

آنکه امّا نمی‌کاود و نمی‌کارد، باری بر نمی‌گیرد و انبانی پُر نمی‌کند.

ملّت‌ها و کشورها و تمدن‌ها نیز این چنین‌اند. «آنانکه که کاشتند، درویدند» و آنان که به خواب رفتند، هیچ ندیدند.
سرزمین جمشید نیز همین گونه بوده است. دهه‌های پُربار و کامیار داشته و سده‌های پُر خار و بی بار. به طبیعت نگریسته و از طبیعت آموخته که از امروز باید به فکر فردا بود. امروز باید فردا را بارور کرد.

هر هنگام امّا به نمایش هر سالۀ طبیعت دل سپرده و اندرز او را به کار بسته، فردائی شکوفان آبادان آفریده و هر زمان بر آن پشت کرده و دل به روزگار خویش بسته، شعلۀ باور به فردا را خاموش کرده و آینده را خشکانده است.

نوروز پیام آورِ امیّد است. بشارت می‌دهد که کودک شیر خوار طبیعت «لب ز لبن» شسته و «فرّ جوانی» گرفته است. همین در دل‌ها، چراغ امیّد می‌افروزد و خود نیروی سازندگی و پایداری می‌شود.

زمانه ای که پیام امیّد ندهد، که باور به فردا را بارور نکند، که شور برپا ساختن نینگیزد، زمستان در زمستان است و تاریکی و سوز و سردی در پی خواب. کوله باری که هر سال به سال دیگر می سپارد، تهی و پُر درد و آرمان‌کُش و بی فرداست.

بیدارتان آرزو می‌کنیم و نوروز را بر شما خجسته می‌خواهیم. روحتان شاد، تنتان تندرست و روزگارتان کامروا باد.